Klaas Jan Homan, deservitor Arnhem Nijmegen
Klaas Jan Homan zal per 1 oktober als pastoor van de Oud-Katholieke Kerngroep St.Stephanus Nijmegen,werkzaam zijn.
Graag stelt hij zich aan U voor. Hij doet dat op zijn eigen wijze:
“Ik zal opgaan tot het altaar Gods
tot God die altijd weer mijn ziel met vreugd vervult.
Het gebeurde vele jaren geleden – ik denk in de zeventiger jaren - dat er bij het I.K.O.R. - thans I.K.O.N. een radiokerkdienst was vanuit de Oud-Katholieke parochiekerk van Gouda. Ik vond dat als buitenkerkelijke puber toch heel interessant. Er was een geheimzinnige stem op de achtergrond die alles verduidelijkte. Er werd gezegd: “Ik zal opgaan tot het altaar Gods, tot God die altijd weer mijn ziel met vreugd vervult”. En de bijzondere sfeer daarom heen. Het voelde vertrouwd en het was goed.
Wat was dan goed? De ontdekking dat je thuis kwam, de ontdekking dat je er mag zijn zoals je bent en dan zonder ballast van het verleden - want je was op dat moment een ongedoopte zoekende mens. Dat mensen buiten de kerken om op zoek gaan, heeft mij altijd al geïntrigeerd. Ik heb toen de stap gezet naar geloven, maar het vreemde deed zich voor dat ik daardoor op de een of andere manier de band met de andere zoekers ben kwijtgeraakt.
En wat dat “geloven” dan wel inhield? De ontmoeting met het Mysterie? Het ontzag voor de Eeuwige, verwoord in “Ik zal opgaan tot het altaar Gods, tot God die altijd weer mijn ziel met vreugd vervult”. Van de preek heb ik niets meer onthouden, wel dat er sprake was van iets heel bijzonders. En dat dit bijzonder was, heeft ertoe geleid dat ik op zoek ging.
Eigenlijk was ik al heel lang op zoek. Opgegroeid in een gebroken en tevens buitenkerkelijk gezin betekent dat je basis aardig onderste boven wordt gekeerd. Dan probeer je enige structuur aan te brengen. Achteraf besef ik dat ik op de Christelijke Pedagogische Academie “Juliana van Stolberg” in Gorcum altijd nieuwsgierige vragen heb gesteld. Niet iedereen wist daar raad mee. Ik ook niet. Misschien daarom ook mijn nieuwsgierigheid naar de oecumene van het menselijke hart.
Maar moet dat, om aan te geven dat je de weg zoekt van mensen die het geloofsgesprek aan willen gaan? Ik ben ervan overtuigd dat het de taak van ieder mens is de ander bij te staan in zijn zoektocht naar God. “
Iets van die werkelijkheid mocht ik ervaren tijdens de dagopeningen op de Johannes Calvijn-Mavo en het Christelijk Lyceum-Havo-Atheneum van Gouda. Waar het over gaat: vriendschap van God en mensen en geloven en denken onder eigen verantwoordelijkheid. God draait niet aan de knoppen, maar Hij is wel solidair. Daarom mag God vragen: ”Adam waar ben je?” En dat vraagt Hij nog steeds, dus ook aan ons.
”Adam waar ben je?” Over dat gesprek gaat het.
Over die vraag gaat het dus ook: het kerk-zijn. En toch schuilt daarin een gigantisch probleem. Is die bereidheid er wel? Of zit men gevangen in de eigen traditie waarbinnen men is opgegroeid? Wanneer wordt vroomheid gestolde vroomheid?
In hoeverre zijn we bereid in te gaan op geloofsvragen en levensvragen? Hoe rekkelijk zijn wij? Hoeveel levensruimte gunnen we de ander? Of voor creativiteit?
Die speelruimte mocht ik ervaren op de diverse kerkplekken waar ik werkzaam ben geweest en op school. Wat is daaraan zo bijzonder? Het gesprek en het samen zoeken naar wegen in de toekomst. Humaan Katholiek: denken onder eigen verantwoordelijkheid naar God en medemensen. Humaan omdat je als mens in gesprek mag zijn met mensen. Katholiek omdat je staat in de traditie van Oud-Katholiek denken en omdat je het geloofsgesprek aandurft.
“Ik zal opgaan tot het altaar Gods, tot God die altijd weer mijn ziel met vreugd vervult.” Dit is geen privé-gebeuren maar een manier van geloven in lotsverbondenheid. En deze manier van denken en geloven vind ik een prima basis om de eucharistie te vieren, ook in de Dominicuskerk van Nijmegen.
Klaas Jan Homan
Pastoor ten behoeve van Arnhem / Nijmegen en Twente,
Sinds 1 november 2009 em. Priester,
Gehuwd met Rina Copper:
2 gehuwde dochters
4 kleindochters